Ik betreurde zijn dood niet, nu al 19 jaar geleden. Niet omdat ik een hekel aan hem heb, of hem nog iets kwalijk neem, maar gewoon omdat ik altijd vreselijk bang voor hem was.
Dit is mijn brief aan hem:
Lieve pappa,
Jij bent de voedingsbodem waaruit ik ben gegroeid tot wie ik nu ben. Amper 2 weken geleden heb ik de 45 jaar bereikt. Ik run mijn eigen praktijk en leef mijn passie in werk: anderen, los van omstandigheden, de kracht in zichzelf helpen ontdekken, zich met die kracht verbinden en een leven ervaren van geluk en succes. Ik heb een super lieve vriend met wie ik een prachtige dochter heb gekregen. We hebben allemaal voor elkaar gekozen en bewandelen dagelijks de weg waarin we eerlijk naar onszelf en de ander toe keuzes maken in ons eigen belang. Want als ik goed voor mezelf zorg dan ben ik een betere moeder en een lievere partner.
Ik heb een harde maar ook zeer sterke leerschool gehad. Jij was ook een product van je opvoeding. Fysiek geweld kende je als slachtoffer en als dader. Je was aan de buitenkant stoer en leek geen angst te kennen. Het vreemdelingenlegioen leek een antwoord te zijn op jou innerlijke zoektocht. Helaas heeft dat avontuur er toe bijgedragen dat je enorm wreed kon zijn en jezelf verloor in allerlei aardse verslavingen. Bij jou waren alle polen vertegenwoordigd. Je kon koken als de beste en liet de lekkerste hapjes van je bord voor mij. Je kon super lief en romantisch zijn, maar je kon ook verbaal en fysiek de hardste klappen uitdelen.
Ik betekende alles voor je, maar je verwarde mijn rol als jouw kind met die van een volwassen vrouw. Je had geen benul dat door de onvoorwaardelijke liefde die een kind naar z’n ouders heeft, deze geen goed verweer kon bieden tegen jouw seksuele verlangens. Je dagelijkse woede uitspattingen wisselende zich af met goedmakende verwennerij. Mooie muziek draaien, mooie cadeautjes, lieve woorden. Beide uitersten waren even echt. Ik hield van je en vreesde je. Alles was op z’n minst gezegd flink verwarrend. Die verwarring heeft bij mij heel wat jaren doorgewerkt.
Ergens verloor ik mezelf, met een dieptepunt 3 maanden na jouw dood… Ik hoefde toen niet meer bang te zijn voor jouw woede… dus ik kon zelf kiezen, ik kon doen wat ik wilde… door mijn pijn, toentertijd ondragelijk, zag ik maar 1 uitweg. Gelukkig was het niet mijn tijd en werd er ingegrepen. Ik heb mijn poging overleefd.
Mijn jeugd is de oorzaak geweest dat ik mij verder ben gaan verdiepen in vele theorieën, gedachte goeden en studies ben gaan volgen. “If it doesn’t kill you, it makes you stronger “– was letterlijk van toepassing op mij. De verbanden tussen oorzaak en gevolg werden mij steeds duidelijker. Mijn overlevingsmechanismen, mijn patronen, waarden en normen vormden mijn hele leven. Ik had flink moed nodig om op een bepaald moment te kiezen tussen: leven vanuit mijn verleden of de balans opmaken en nieuwe keuzes maken. Waar wordt ik nou in hemelsnaam blij van? What the f… als dat niet past in mijn oorspronkelijke beperkte – uit angst opgebouwde plaatje?
Als ik 1 ding zeker weet dan is dat onze ervaringen ons beïnvloeden, maar het is aan onszelf, als volwassenen, of wij deze beïnvloeding een positief of negatief effect laten hebben op het leven dat wij nu leiden en dat wat nog voor ons ligt.
Jij pappa, zei altijd ironisch genoeg: ben je een leider of een lijder?
Ik heb 7 jaar geleden definitief gekozen om een leider te zijn. Ik heb gezien dat ook jij slechts een product van je verleden was en dat het je niet is gelukt om daar boven uit te rijzen. Jij hebt mij laten zien hoe destructief het is als je een gevangene van jezelf blijft. Naast de pijn die je aanrichtte heb je ook laten zien wat liefhebben is. Ik kies er voor om te behouden waar ik blij van word. Dat wat verdriet heeft gedaan is een duidelijke grens waar ik mijzelf niet (meer) mee inlaat. En dit is precies wat vergeving voor mij betekent.
Dankbaar dat ik deze balans voel en leef, kan ik terugkijken op een leerzame opvoeding ipv dat mijn opvoeding de gevangenis van mijn geest is gebleven.
Ik steek vandaag een kaars voor je op en weet diep van binnen dat jij HET in een volgend leven heel anders gaat doen!
Je dochter
3 gedachten over “Als hij nog had geleefd dan zou hij vandaag 74 jaar zijn geworden: Mijn vader…”
Lieve Deidre,
Ik heb er eigenlijk geen woorden voor omdat die de lading niet dekken. Je bent met alles wie jij bent een geschenk voor de mensen die met jou in contact komen. Er is nog zoveel meer over te zeggen maar dat het me diep raakt zegt meer dan alle andere woorden. Dank je wel!
Veel liefs,
Jannie (FHL)
Lieve Jannie, dank voor je lieve woorden. De zoektocht welke tot deze inzichten heeft geleid, daar heeft FHL uiteraard ook een bijdrage in geleverd. Ik ben in ieder geval dankbaar voor alle inzichten en de levenshouding welke door de zoektocht mogelijk is geworden, en het innerlijk geluk wat dat ten gevolge heeft. En dat wens ik veel meer mensen toe! Liefs, Deirdre
Jarenlang heb ik mezelf de schuld gegeven. Het was niet mijn vader, maar mijn partner. Mijn eerste echte liefde. Welke zijn boosheid en wraak soms uitte met agressie, maar vaker met HET. HET was niet met liefde, maar met haat en wraak. Dit stukje is raar genoeg confronterend voor me en ik kan zeggen, ik zit nog vol op in die verwarring! Mooi geschreven in ieder geval.