Hoe mijn valpartij met de fiets een aansporing was om vanuit meer inhoudrijke aanwezigheid bij mezelf te zijn. Wie geef ik mijn stem: het duveltje of de engel?
Vanmorgen bracht ik mijn dochtertje met de fiets naar school. Op de terugweg kwam er een flinke stoet auto’s aan die ik voorrang moest verlenen. Ze reden achter zo’n “convoie exceptionelle” voertuig aan (enorme brede en lange vrachtwagen). Ik dacht nog: “wat is dit industrieterrein toch een gevaarlijke plek om rondom een school te hebben, Lotus kan hier echt nooit zelf met de fiets rijden”.
In plaats van een rust positie in te nemen en netjes achter in de rij aan te sluiten, was er iets in mij dat rebelleerde vanuit de boosheid dat dit zo’n gevaarlijke plek was. Deze innerlijke rebellie maakte dat ik besloot om over de linker weghelft de auto’s en het vrachtwagen gevaarte voorbij te willen fietsen.
Lekker slim… ahum. Het enorme gevaarte moest uitwijken en reed ver over de linkerhelft waardoor ik mij gedwongen zag richting de stoep te fietsen van de tegenliggende baan. Maar een rijdende fietsband dwars op een opstekende stoeprand werkt niet. Al voor mijn fiets in de slip raakte wist ik dat ik dit noodlot niet terug kon draaien. Het enige wat ik nog kon proberen was om mijn ‘landing’ te versoepelen. Resultaat: ik lag plat met zere knieën , geliefde broek stuk op beide knieën en schaamte dat ik op straat lag. Doordat ik ‘redelijk’ alert was viel het allemaal mee en kon ik direct opstaan en verder fietsen.
Doordenker dat ik ben (is ook belangrijk in mijn vak) wilde ik toch uitpluizen welke les ik nog te leren had.
Er was een negatief oordeel: gevaarlijke situaties op de weg rondom school – ieder mens zal dit met mij eens zijn – het verschil zit ‘m alleen in: hier constructief mee omgaan versus boos worden en (vanuit die emotie) de situatie te slim af willen zijn. De situatie bij de school is zoals die is. De gemeente is er al mee bezig, petities en suggesties zijn reeds overhandigd. Mijn irritatie voedde de innerlijke rebel in mij – deze gaat de strijd aan – MAAR kwaad met kwaad bestrijden is zinloos (vrije vertaling boodschap Ghandi)
Met mijn negatieve oordeel en vervolgens strijdlust (ik passeer deze rotzooi wel even), bracht ik mijn leven in gevaar. Toen ik de vrachtwagen passeerde (zo snel zat ik weer op mijn fiets) zag ik aan de bestuurder dat hij niets van het voorval had meegekregen. Ik had zo onder zijn wielen kunnen belanden. En dan zou hij zich hierover waarschijnlijk de rest van zijn leven schuldig hebben gevoeld, terwijl ik degene was die de regels overtrad.
Had ik meer vanuit inhoudrijke aanwezigheid bij mezelf geweest, dan had ik:
- De bevestiging gekregen dat het gevaarlijk rijden is op- en naar school;
- Oplettend en rustig de verkeersregels gevolgd, en afstand gehouden (wat maken die 3 minuten uit op een mensenleven?);
- Nog een hele broek gehad.
Tot slot: waarom mijn ervaring vanmorgen een positieve was – het heeft mij gebracht dat ik diep dankbaar ben voor mijn intuïtie, die al zei dat ik afstand moest houden. Ik heb vanmorgen genoeg pijn gevoeld om de volgende keer direct gehoor aan deze stem te geven!
Het duveltje en het engeltje – ze reizen op elke schouder met ons mee, het leven wordt steeds leuker wanneer je beter naar het engeltje luistert!
