Via Mike Dooley (een man die mij enorm inspireert en aanzet om mijn dromen waar te maken) las ik een blog van Pam Bauer: De waarheid over angst (en hoe je moed ontwikkelt). Ik heb ‘m hieronder vertaald en e.a. toegevoegd naar eigen ervaring en inzicht.
Heb je ooit een opwindend nieuw idee gehad, maar voordat je werkelijk stappen ging zetten jezelf er al van overtuigd dat het zou mislukken?
Wanneer je stopt voordat je begint, is dat angst in actie! Als er één ding is dat we allemaal gemeen hebben, is dat angst. Angst is een ingebouwde basisfunctie van de hersenen. Het komt uit een deel van je hersenen die in eerste instantie in reptielen is geëvolueerd. In haar boek, Steering by Starlight, noemt Martha Beck dit je innerlijke hagedis:
“Het hele doel van ons reptielenbrein is om continu overlevingsangsten uit te zenden – alarmreacties welke dieren in het wild levend houden. Deze angsten vallen in twee categorieën: Gebrek en aanval. Aan de ene kant, is ons reptielenbrein ervan overtuigd dat we alles missen wat we nodig hebben: we hebben niet genoeg liefde, tijd, geld, -alles. Aan de andere kant, staat er iets vreselijks te gebeuren: Een roofdier – mens of dier – is er op uit ons te grazen te nemen. Dit is logisch als we ergens in een grot verstopt zitten, maar wanneer we thuis in bed liggen, haakt hierdoor onze verbeelding aan op catastrofes die zo vaag en moeilijk af te weren zijn, dat ze ons vullen met angst welke geen duidelijke actie of implicatie heeft.”
We hebben dit systeem in ons hoofd, het speelt doorlopend af, in een poging ons veilig te houden. Het gaat maar door.
Deze innerlijke hagedis voelt zich het meest comfortabel wanneer het zijn omgeving kent – het landschap, de routine, alle gebruikelijke mensen, plaatsen en dingen – en er niets verandert. De status-quo is goed, want het is een bekende ‘bekende’. Het verkennen van nieuw terrein, aan de andere kant, zet ons alarm aan. Dit is het rijk van de onbekende ‘onbekenden’ en de ‘getsies’! Welke hinderlaag ligt daarbuiten om jou te grazen te nemen?
Om de status quo te behouden, probeert je innerlijke hagedis je enthousiasme te verpletteren om je te weerhouden nieuwe gebieden te exploreren. Hier is hoe het werkt in vier eenvoudige stappen:
1) Je denkt aan iets nieuws te doen
2) Het voelt kwetsbaar en riskant
3) Angst krijgt vat
4) Je hebt onmiddellijk redenen paraat waarom het idee a) stom is en b) zal mislukken
Het resultaat? Geen actie.
Dit proces kan zo snel gebeuren dat we de verschillende stappen vaak niet eens opmerken – je gaat gewoon van stap 1 ( “Ik wil deze!”) Naar stap 4 ( “Waarom de moeite nemen?!”). Dit noemt Pam de halfwaardetijd van enthousiasme. De halfwaardetijd is de hoeveelheid tijd die staat voor de hoeveelheid van ‘iets’ dat tot de helft wordt teruggebracht. Met dit tempo van verval, glijdt je enthousiasme (en vertrouwen) snel het afvoerputje in.
Om mij heen zie ik persoonlijkheden, zoals Simone Levie, die allerlei mooie challenges in Social Media start en als ondernemer gigantische groei maakt en anderen daar ook bij begeleidt. Ze schrijft regelmatig blogs, nodigt andere professionals uit om hen ook op de kaart te zetten en bedenkt de ene succesvolle online activiteit na de andere.
Ik heb Simone ontmoet tijdens een ander business event en liet mij door haar inspireren. Wat zij kan, kan ik ook! Tenminste dat dacht ik… enthousiast ben ik allerlei cursussen gaan volgen voor het maken van online programma’s en het optimaliseren van mijn website… maar resultaat bleef uit. En… belangrijk om te noemen… tijdens deze inspanningen verloor ik ook mijn liefdevolle zelf. Ik was gespannen, werkte het klokje rond en was zeker niet de gezelligste thuis. Wat deed ik verkeerd?
Ik week af van mijn persoonlijke missie! Is het mijn missie om een imperium op te bouwen? Is het mijn missie om miljonair te worden? Nee!
Mijn persoonlijk verlangen ligt erin een goede, liefdevolle, geduldige moeder te zijn. Tijd om naar yoga te gaan en een warm bad te nemen. Een liefhebbende partner voor mijn vent te zijn. Een gezellige vrouw en luisterend oor voor familie en vrienden. De tijd hebben om 4x per dag een heerlijke speelse wandeling met ons hondje Bloom te maken.
Een huishouden te runnen waarbij ik voldoening voel tijdens alle handelingen. En wanneer mijn dochter op school zit, mijn cliënten en de stichtingen waarvoor ik werk het beste van mezelf te geven. Anderen begeleiden in vertrouwen terugvinden en met eigen wijsheid en innerlijk weten de stappen zetten die passen bij hun diepste en zuiverste verlangen! Boosheid en wraak transformeren in positieve daadkracht en vergeving. Regie en verantwoordelijkheid herpakken en een leven leiden in flow met zichzelf en deze wereld!
Ongeveer 4 jaar geleden, toen ik overwoog om werk in loondienst te verruilen voor zelfstandig ondernemerschap fluisterde de kritische stem in mij:
Wat als je te weinig klanten hebt?
Ben je wel goed genoeg om voor groepen te staan?
Hoe krijg je het voor elkaar dat instanties/partijen je serieus nemen?
Zit er wel genoeg tijd in een dag om dit allemaal te ‘hebben’?
Hoe gemakkelijk zou het zijn geweest om mijn droom te laten vallen? Angst had me te pakken voordat ik begon.
Elizabeth Gilbert zegt: “Je angst is het meest saaie ding aan je. Angst vertelt je maar één ding: STOP. Terwijl creativiteit, moed en inspiratie alleen maar willen dat je GAAT. Gaan = beweging = verandering = fascinatie = mogelijkheid = groei = LEVEN.”
Vaak willen we dat angst weggaat voordat we actie ondernemen. Het ding is, dat gebeurt niet. Angst verdwijnt niet. Je beweegt vooruit in weerwil van je angst.
Moed komt na actie, niet eerder.
In de afgelopen 4 jaar, waarvan vooral in het laatste, ben ik mij steeds meer bewust dat mogelijkheden en kansen zichtbaar worden NADAT ik voet bij stuk hou om trouw te blijven aan mezelf en mijn diepste verlangens. En tuurlijk herken ik op bepaalde momenten de roep van angst vanuit mijn reptielenbrein – maar dan kies ik er bewust voor een kleine stap – een mini actie – te ondernemen in de richting waar ik naar toe wil. Een brief aan een Stichting, het doorpakken van een aanbeveling, het blijven schrijven van nieuwsbrieven (met een relaxte frequentie – wanneer ik de inspiratie heb), openstaan voor serendipiteit, toeval en synchroniciteit. Met aandacht en open ogen – in het hier en nu – helpen waar mogelijk.
De manier om actie te ondernemen in het gezicht van angst is door het nemen van kleine stappen – stappen zo klein dat je innerlijke hagedis ze niet in de gaten heeft. Zoals met aandacht, interesse en een open hart elke dag welkom te heten. En te merken dat de wereld niet ophoudt als je een kleine actie onderneemt. Daarna neem je weer de volgende.
Alle successen gebeuren met één kleine stap per keer.
Wat kun jij doen – welke kleine stap kun jij nemen – om datgene wat je eigenlijk zo graag wilt bereiken, te doen?
